یکی از بزرگ‌ترین درسایی که باید هر چه زودتر از زندگی بگیریم و بپذیریمش اینه که هیچ‌کس، حتی نزدیک‌ترین آدما بهمون، اونایی نیستن که بتونن یا بخوان بهمون کمک کنن. اگه خودمون برای خودمون هیچ کاری نکنیم، هیچ کاری پیش نمی‌ره؛ هیچ کاری!
تنها بودن چیزیه که اگر بپذیریمش، حداقل رنج کمتری خواهیم کشید.
* عنوان
برای گروه زبان فرانسوی‌ای که فائلا توی تلگرام راه انداخته (دستشم خیلی خیلی درد نکنه. وژدانن خیلی زحمت می‌کشه. ایشالا یه گروه زبان در دنیا، صد گروه در آخرت نصیبش بشه! ^_^) رزتای فرانسوی رو رایگان دانلود کردم. قیمت اصلش خدا تومنه. قیمت نسخه‌هایی که داخل هست هم خیلی کمه. تابلوئه که اگه ازشون بخرم مثل این می‌مونه که به یه نفر پول بدم تا اونو برام غیرقانونی دانلود کنه. چه کاریه خب خودم مگه این‌جوری (دست راستتون رو از مچ خم کنین) ام؟ بعد حالا بعد از مدت‌ها همون عذاب وجدانِ قدیمیِ رعایت نکردنِ کپی‌رایت باز از دیشب خفتمو گرفته. چه کنم خداااا؟
حالا این رزتا یه مثال بود فقط. از ویندوزِ رو کامپیوتر بگیر تا آرشیو فیلما و آهنگا و سریالا و بازیا و کتابای درسی و غیردرسی همه‌شون دانلود شده هستن. یعنی می‌خوام بگم دستامون در این فقره تا خرخره آلوده‌ست :دی! تنها کسی که این وسط سود کرده مخابراته که هیچ کجای پیاز نیست تو این قضیه. یه قرون هم تو جیب مؤلف نرفته که اساساً تمام قسمت‌های حیاتی پیاز هست در این قضیه!
+ شما به روح... یعنی چیز به کپی‌رایت اعتقاد دارین؟ :دی
+ آهان! یه چیز دیگه هم تا یادم نرفته بگم: جدای از بحث هزینۀ نرم‌افزارا که خیلی زیاده و دانلود رایگانشون به‌وضوح توجیه اقتصادی داره (!) دسترسی به درگاه پرداخت هم نداریم که بخوایم اصلِ یه چیزی رو بخریم. به قول شاعر: اگر دردم یکی بودی چه بودی؟!
+ خارج از دستور: چرا من هر وقت اعلام می‌کنم ایشالا فلان پست رو فلان روز خواهم نوشت، نمی‌نویسمش؟! :| داستانمو می‌گم!! :||
عزاداریاتون قبول. تسلیت.
ختم جمعی قرآنمون تا بخش ۵۲ جلو رفته. از بخش ۵۳ ادامه می‌دیم.
هر کس مایله ما رو توی ختم قرآن همراهی کنه، از لینکای زیر به جدولا مراجعه کنه و بخش(هایی) رو که می‌خواد بخونه، با کامنت (خصوصی یا عادی) بهم بگه. فقط قبلش به کامنتای بقیه نگاه کنین تا متوجه بشین که تا کجا خونده شده، از اون‌جا به بعد ادامه بدین.
.:: بخش‌های ۴۱ تا ۶۰ ::.
.:: بخش‌های ۶۱ تا ۸۰ ::.
۵۳-۵۴ دکتر سین | ۵۵-۵۷ شباهنگ | ۵۸-۶۰ مصطفی فتاحی اردکانی | ۶۱-۶۴ فرشته ... | ۶۵ منتظر اتفاقات خوب (حورا) | ۶۶-۸۰ شباهنگ | ...
+ می‌خواستم این پستو روز تاسوعا یا عاشورا بذارم، گفتم شاید درگیر مراسم باشین. اینه که زودتر گذاشتمش.
+ اطلاعات بیشتر دربارهٔ ختم قرآن ما
+ عنوان، یه بیت از ترکیب‌بند شاهکار محتشم ـه.
چارده سال پیش که ما موقع گرفتن کارنامه خدا خدا می‌کردیم که معدلمون زیر هیجده نیاد و اگه هیجده و یک‌صدم می‌شدیم کل خاندانو شام می‌دادیم، تمام معلما و مدیر و ناظم و اینا جلسه گذاشتن تا معلم ورزشمونو متقاعد کنن نوزده و نیمِ ایمانو بهش بیست بده تا معدل کلش بیست بشه.
دوازده سال پیش که من و چندتا از دوستام با هزار بدبختی و کلاس و کتاب، زور زدیم تا توی المپیاد ریاضی قبول بشیم، ایمان علاوه بر المپیاد ریاضی، مثل آب خوردن المپیادای شیمی و کامپیوترم قبول شد.
یازده سال پیش که ما همه به خدا رسیدیم تا بتونیم رتبه‌های چهاررقمی‌مون رو به سه‌رقمی نزدیک کنیم، ایمان رتبهٔ دوی زبان و رتبهٔ شونزده ریاضی شد.
از اون موقع - ده سال پیش - ازش خبر نداشتم. فکر می‌کردم قطعاً دانشگاها روی دست می‌برنش. فکر می‌کردم حتماً وزارت علوم یا سازمان ملی نخبگان از هوش این بشر به‌عنوان یه سرمایهٔ بزرگ ملی بهره‌برداری می‌کنن. خیال می‌کردم اگه یه جو مغز تو سر مسئولین باشه، نمی‌ذارن چنین استعدادی هرز بره.
اما... دیروز شنیدم ایمان شده یه کارمند جزء با ماهی هفتصد هزار تومن حقوق! آخه آدم این دردو کجای دلش بذاره؟ -_-
تف توی این همه بی‌درایتی! تف!
ان‌قدر آسوکا گفت فونت کوچیکه، فونت کوچیکه، که زدم قالب رو با خاک یکسان کردم و از نو ساختم! :دی
البته هنوز تغییرات کامل نیست. ضمن این‌که رنگ سبز رو هم فعلاً همین‌جوری انتخاب کردم. بعداً عوضش می‌کنم. (چه رنگی بذارم؟)
چندتا نکته:
یک. اندازۀ فونت خوبه؟ خود فونت رو می‌تونین درست ببینین؟ (منظورم نوع فونته؛ اگه درست گفته باشم!)
دو. اون پایینِ پایین که «آخرین مطالب» رو آورده؛ اونو چه‌جوری باید حذفش کنم؟ هر چی تو قالب آزمون و خطا کردم، نشد!
سه. می‌خوام آیکون ساعت و کامنت (اون ابر آبی) از زیر مطالب حذف بشه. چی کارش کنم؟
+ ضمناً اگر جایی اشکالی می‌بینین، بگین درستش کنم.
- اول دو بند خوشحال بنویسم:
یک. یه تشکر صمیمانه بکنم همین اول پستی از همهٔ کسایی که توی این چند وقت اخیر دارن منت سرم می‌ذارن و داستانمو می‌خونن. ممنونم از کامنت‌ها و لا‌یک‌هاتون. به قول فرنگیا: دیس مینز اِ لات تو می! :) اگر برسم و تایپ قسمت بعدی رو تموم کنم، مرواریدِ سوم رو فردا منتشر می‌کنم. اگرم نشد، ان‌شاءالله به حول و قوهٔ الهی اگر عمری بود، باقی داستان رو از اول مهر خواهم نوشت. علی‌الحساب چند روز می‌رم مرخصی. :)
دو. وبلاگم ۱۱۱۱ روزه شد. شیشِ شیش تولد سه‌سالگی‌ش بود. یادم رفت جشن بگیرم! حالا ایشالا سال بعد، تولد چار سالگی‌ش جبران می‌کنم؛ به شرط بقا. :)
- حالا دو بند غمگین:
سه. محرم اومد. حال عجیبی دارم. خستگی این روزا و این سالا تو جونم مونده. احساس می‌کنم بی‌آبروتر و روسیاه‌تر از اونی هستم که ... اما نه! بازم کَرَم آقا دل سیاهمو به طمع می‌ندازه که امسالم ناامید نباشم... خیلی پُرروام! نه؟! -_-
چهار. از بعد از ظهر دلم آشوبه. از جلوی مغازهٔ لوازم‌التحریری محل رد می‌شدم. صاحبش جوون خوش‌مشربیه. اما امروز عوض این‌که لبخند خودشو ببینم، یه بنر دیدم که روی در مغازه‌ش زده بودن. عکس خودش بود. زیرش نوشته بود: «رفقا حلالم کنید.» می‌گن با ماشین رفته ته دره.
از بعد از ظهر دلم آشوبه. به چیِ این دنیا می‌شه دل بست آخه؟! روحش شاد... -_-
+ این روزا اگر اشکتون جاری شد، منم دعا کنین...
