گر آمدنم به خود بدی نامدمی* :: اینجا می‌نویسم...

سپارش‌نامه*

بدانیم وقتی می‌گوییم «دنیا» یعنی «من». ما دنیا را از دریچهٔ احساس و ادراک خود درمی‌یابیم. ما همه چیز نیستیم. ما همه کس نیستیم. ما محدودیم. حتی اگر دنیا را نامحدود فرض نکنیم، حدود آن از حدود درک خودآگاهانهٔ ما بسیار فراتر است. ما همه چیز نیستیم. ما مرکز عالم نیستیم. ما در حقیقت هیچ نیستیم. ما تنها خیالی واقعی هستیم.

بایگانی

گر آمدنم به خود بدی نامدمی*

پنجشنبه, ۲۶ مهر ۱۳۹۷، ۱۱:۲۹ ق.ظ

یکی از بزرگ‌ترین درسایی که باید هر چه زودتر از زندگی بگیریم و بپذیریمش اینه که هیچ‌کس، حتی نزدیک‌ترین آدما بهمون، اونایی نیستن که بتونن یا بخوان بهمون کمک کنن. اگه خودمون برای خودمون هیچ کاری نکنیم، هیچ کاری پیش نمی‌ره؛ هیچ کاری!

تنها بودن چیزیه که اگر بپذیریمش، حداقل رنج کمتری خواهیم کشید.

* عنوان

۱۰

۰ ۹۷/۰۷/۲۶

دکتر سین

۹ دیدگاه

۲۶ مهر ۹۷ ، ۱۱:۴۴

فرشته ...

تیر ماه امسال یه نفر تو یه شب خیلی سخت همین حرف رو بهم زد، اون روز خرفش رو آویزه‌ی گوشم کردمش، چون خیلی درست بود.

پاسخ:
زندگی چه جور دلش میاد ان‌قدر بی‌رحمانه حرفشو حالی آدما کنه؟

۲۶ مهر ۹۷ ، ۱۲:۰۹

محمود لطفی

خیلی خوب بود سپاس

پاسخ:
:)

۲۶ مهر ۹۷ ، ۱۲:۱۸

بهارنارنج :)

من خیلی وقته که بهش رسیدم،اینکه فقط خودتی که باید به داد خودت برسی، بخاطر هیچکسم هم از موفقیت و ایندت دست نکشی،چون فردا اگر همونجور که خواستن رفتی و زمین خوردی کسی مزهمت نیست هیچکس ازت تشکر هم نمیکنه بلکه بخاطر ضعفت طلبکارتم میشن و حتی میزارنت و میرن

پاسخ:
ضعف و شکست و بدشانسی و بدبختی، با این‌که به اندازهٔ قدرت و پیروزی و خوش‌شانسی و خوش‌بختی توی زندگی مستتره، اما بیشتر به چشم میاد. لعنتیا انتخاب می‌کنن که چی رو ببینن و چی رو نبینن... -_-

۲۶ مهر ۹۷ ، ۱۲:۴۷