اینجا می‌نویسم...

از من می‌شنوی دست از سر خودت بردار. دلیل نوشتن هر چه که هست تا به امروز من و شما و خیلی‌های دیگه رو اینجا نگه داشته. منم به این سوال زیاد فکر کردم و جواب‌های زیادی پیدا کردم که هر کدوم تا حد زیادی درسته و هیچ کدوم کامل نیست. 

نوشتن نوعی خودکاویه. وقتی می‌نویسیم تلاش می‌کنیم بخشی از افکارمون رو به قالب واژه در بیاریم. این یعنی برای افکار و اندیشه‌ها و دغدغه‌هامون واژه‌ و عبارت‌های مشخص پیدا می‌کنیم. با این روش مهارشدنی و قابل کنترل می‌شن. نوشتن معادل عمیق و منسجم فکر کردنه اونم توی زمانه‌ای که یک عالمه ورودی متنوع و سطحی به ذهن داریم و آشفتگی ذهنی بسیار متداوله. وبلاگ‌نویسی نوعی راه ارتباطی بین ما و کسانیه که بیش‌ترین نزدیکی رو با افکار و سلیقه و نوع نگرش ما به زندگی داره. بارها توسط خواننده‌های وبلاگمون درک شدیم، ازشون راهکار گرفتیم یا همدردی شنیدیم و اون‌ها رو در تجربیات شخصی درونیمون که حتی از دید نزدیک‌ترین افراد به ما پنهانه شریک کردیم. این انتقال تجربیات برای تک تک ماها مفید بوده و باعث شده هر کدوم از ما به فراخور تلاش برای این مسئله به درک بهتری از آدم‌ها برسیم. 

این دلایل و بسیاری دلیل دیگه میگه راهی که اومدیم درسته ولی یه نکته‌ی مهم هست که نباید ازش غافل بشیم. حالا که نوشته‌ها راهی به درون ما داره نباید نسبت به نوشته‌های پراکنده‌مون بی‌تفاوت باشیم چرا که نشونه‌ای از پراکندگی درونی ماست. بهتره تلاش کنیم با ارتقای کیفیت نوشته‌ها به انسجام فکری و آرامش درونمون توجه بیش‌تری داشته باشیم. 

شبیه وقتیه که فشارمون می‌افته و دنبال یه چیز شیرین می‌گردیم بخوریم. یا وقتی تشنه‌ایم و دنبال آبیم. شاید بشه گفت یه نیاز غریزی مثل نیاز به خوردن و نوشیدن باشه که این نیاز هم با نوشتن رفع میشه. یه کم متعالی‌تر از نیازهای حیوانیه. اسم نیاز رو نمی‌دونم. میشه فعلاً «نیاز به نوشتن» صداش کرد.

حالا چه اصراریه حتماً دلیلی واس موندن و ادامه دادن وجود داشته باشه؟ وقتی حالت باهاش خوب می‌شه یا حداقل تلاشی به سمت حال خوب محسوب می‌شه، نه دلیل نیاز داره و نه بهونه و نه هیچ چیز دیگه‌ای :)

سلام

به نظرم این نوشتن یک نوع اظهار وجوده، زمان‌هایی که آدمی احساس نادیده گرفته شدن میکنه.

سلام :)

امم.. من کسی نیستم که بتونم جواب خوبی بدم، چون خودم تازگی با خوندن چند فصل اول کتاب نامه هایی به یک نویسنده جوان به جواب رسیدم. متنش زیادتر و عمیق تر از اونه که بتونم اینجا بنویسم، ولی احتمالا کمک کنه :)

برای من نوشتن تخلیه روانیه. وقتی از همه چیز سر ریز می‌شم پناه میارم به نوشتن. اینجا هم پناه‌گاه امنیه و هم یه چاه مطمئن برای گفتن از نگفتنی‌ها.

تا وقتی هم که دلتنگی و غم هست، نوشتن درمانه برای من.

عمیقا با این پست هم‌ذات پنداری می‌کنم...

من نه تنها رو موضوع نوشتن، بلکه رو خیلی از موضوعای دیگه هم فکر کردم. به چرایی اونها... آخرش به دوتا نتیجه رسیدم: 

۱. زیاد درباره چرایی موضوعا فکر نکنم.

۲. کاری رو انجام بدم که باعث آرامش و خوشحالیمه. یا پولسازه خخخ اینجوری حداقل یه دلیل براش پیدا میکنم.

سلام سلام

یاری دارم که در این جور مواقع! میگه: باز داری دنبال زیر بغل مار می گردی؟!

.

والا

اینطوری بگم که مگه همزمان به چند تا مفهوم میشه فکر کرد؟ D: افکار ما بعضا به قدری مولفه های زیادی دارن که همشو با هم نمیشه تحلیل کرد، مثل باز کردن یه فایل 4 گیگی رو سیستمی که کلا 2 گیگ رم داره، اینجور مواقع نوشتن کمک میکنه، نوشتن میتونه باعث بشه اون حجم دیتای عظیمی که تو کلمونه رو بتونیم با قوه بیناییمون باهاش ارتباط برقرار کنیم و خوب! خییلی خوبه! قبل نوشتن نمیشد سریع و قاطع فکر کرد و بعد نوشتن میشه! و این حس خوب مثل همون حسیه که آدم از حل کردن معادله میگیره! تا رو کاغذ نباشه حل کردنش خیلی زجره ولی رو کاغذ کیف میده! آره دیع :)

سلامی دوباوره
اگر "چرایی" رو دلیل انجام کار بدونیم خب، دلیلش میشه همون فوایدش مگر منظور از چرایی چیز دیگه ای باشه که دارم فکر میکنم دقیقا چیه؟
و اینکه..همم... مثال گوی خیلی باحال بود ازیناس که فکر کنم خودمم یه عالمه ازین بعد استفادش کنم، ولی خب یه فرقی که میکنه اینه که تو نوشتن ما خودمون هستیم که داریم این فواید خوب نوشتن رو خلق میکنیم در صورتی که تو مثال گوی این ما نیستیم که فواید اون گوی رو (که خوب حس خوبیه که ازش میگیریم) خلق میکنیم، این باعث میشه یکم گیج شم تعریف "چرایی" رو چی بدونم
اگر منظور شما مکانیزم پشتش باشه و نه دلیل انجامش، اینطوری بگم:
مغز ما در برابر موفقیت هورمون دوپامین ترشح میکنه، مثلا چه مواقعی؟
1- برتری در برابر موجودات دیگه، این همین حسیه که وقتی تو بازی میبریم بهمون دست میده
2- انجام دادن یک "Task نا تمام"، مثل همین که وقتی بغل آیکون واتسپ یه +1 نوشته میریم میخونیمش و خوشحال میشیم
مثالای دیگه ای هم هستن ولی خب نوشتن بیشتر حس خوبی که ازش میاد همین حس ردیف 2 هست
فکر کردن یک "کار" هست، این کار بعضا به قدری سنگینه که به جز با نوشتن نمیشه به نهایتش رسید، و این فکر کردن رو تبدیل میکنه به یک Unfinished Task یا همون کار (ماموریت) ناتمام، مثل همین که وقتی صبح ساعت 9 امتحان داریم از شب قبلش رو مخه! تا وقتی امتحانو بدیم، نوشتن هم کمک میکنه ما این تسک رو تموم کنیم و این آزاد سازی دوپامین رو شروع میکنه و خوشمون میاد
بدنی هم که دوپامینش کم باشه افسرده و مضطرب میشه واسه همین عادت به نوشتن برای آدمایی که زیاد فکر میکنن و همیشه ذهنای خسته و در حال پردازشی دارن خیلی مفید و آرامش بخشه (آرامش در برابر اضطراب)

امیدوارم منظورتو خوب گرفته باشم باز نمیدونم، این کل دانشم از مکانیزم پشتش بود

دلیلش شاید برگرده به خیلی خیلی قبل؛ از همون موقع که روی دیوار غار نقاشی کشید یا با هر سختی ای بود خط رو اختراع کرد و روی سنگ و پوست و گل نوشت!

میدونید؟ یعنی میگم یجورایی انگار ذاتیه! و از آغاز باهامون بوده!