اینجا می‌نویسم...

بعد از یه تأخیر نسبتاً طولانی، پست دوم رو راجع به شهرم، شاهرود، براتون می‌ذارم. امیدوارم براتون مفید و جالب باشه.

یکی از محصولات نادری که توی شاهرود به دست میاد، سیب توسرخ (یا سیب گوشت سرخ) ـه، که شاهرودیا بهش می‌گن «ترشو»! این سیب از چندین و چند جنبه منحصر به فرده.

اول این که این سیب، بر خلاف تمام سیب‌های دیگه، دارای گوشت قرمز رنگیه که بعد از بریده شدن، اکسید نمی‌شه و شادابی ظاهرش تا مدت‌ها حفظ می‌شه.

ترشو بعد از بریده شدن سیاه نمی‌شه! انگار خدا براش مهم بوده که ظاهر این سیب، «مشتری‌پسند» باشه!!

دوم مزه‌ی به‌شدت خاصشه. این سیب وقتی زیاد روی درخت بمونه، ملس رو به ترشه. اما اگه زودتر چیده بشه، مزه‌ی بسیار ترشی داره. برای همین هم محلیا از این درخت «بومی و قدیمی»، بیش‌تر در پخت‌وپز استفاده می‌کردن و خامش کم‌تر مصرف می‌شه.

متن زیر عکس خودش گویاست!

ویژگی سوم، عطر به‌شدت دیوانه‌کننده‌ و به‌شدت موندگارشه. طوری که مادرم تعریف می‌کنه وقتی یک بار در سال این سیب‌ها رو توی صندوقچه‌ها می‌ریختن، تا سال بعد کل صندوقچه عطر خاص این سیب رو به خودش می‌گرفته.

ویژگی چهارم، ارزش خوراکی بالا و ضدسرطان بودنشه. این سیب بیش‌تر از ۴۰ درصد سیبای معمولی آنتی‌اکسیدان داره که برای پیشگیری و درمان سرطان بسیار مؤثره.

وجدانن زیباست!!

ویژگی پنجم، کمیاب بودن این سیبه. این سیب از دیرباز بومی شاهرود، منطقه‌ی بکران، بوده و تنها در سه چهار نقطه‌ی دنیا یافت می‌شه. البته به تازگی کشورهایی مثل آمریکا ادعا کردند که در سال‌های اخیر برای «اولین بار» این سیب رو به شکل آزمایشگاهی تولید کردن. اما اسناد و مدارک و شواهد و مقایسات نشون می‌ده سیب توسرخ مصنوعی، به گرد پای ترشو هم نمی‌رسه و این ادعا، کاملاً توخالیه. (در همین رابطه، اینجا رو بخونین.)

ششم این که این سیب نه تنها پوست و گوشتش سرخه، بلکه اواخر فروردین‌ماه که از خواب بیدار می‌شه، برای چند روز، تنه‌ و شاخه‌هاش هم رو به سرخی می‌ذاره. شکوفه‌هاش هم بنفش مایل به سرخه و برگ‌هاش هم چند روز اول بعد از جوونه زدن، قرمزن! سرخ در سرخ!