دو دلیل اساسی برای «چرا وبلاگ؟»

يكشنبه, ۴ شهریور ۱۳۹۷، ۱۰:۳۴ ب.ظ

بارها گفته‌م. بازم می‌گم. وبلاگ آیینه‌ست. نه‌تنها درونمونو به بقیه نشون می‌ده؛ بلکه مهم‌تر از اون، و قبل از اون، ما رو تمام‌قد می‌ذاره جلوی نگاه خودمون. تو دنیا، کَمَن چیزایی یا کسایی که بتونن چنین هدیهٔ گران‌بهایی رو به ما بدن. این‌که ما بتونیم خودمونو مثل دفتر ورق بزنیم. سیر خزنده و نادیدنیِ رشد یا زوال خودمونو ببینیم. و اگر ادامه بدیم، خودمونو بهتر بشناسیم.

به‌جز این، وبلاگ راه ارتباط با آدمای ارزشمنده. آدمایی که می‌بینن، می‌شنون، حس می‌کنن، فکر می‌کنن، مطالعه می‌کنن و - مهم‌تر از همه - می‌نویسن. این شش ویژگی توی هر کس باشه، محترمه. و ارتباط با آدمای محترم، مغتنمه. خصوصاً وقتی بدونیم وقت و امکانات ما برای پیدا کردن آدمای شایستهٔ ارتباط، محدوده.

به این دلایل - و دلایل زیاد دیگه - من عاشق وبلاگ‌نویسی‌ام. :)

+ برای روز بلاگستان فارسی. :)

+ برای این چالش. :)

+ لطفاً همگی به عشق و به احترامِ بلاگستان، توی این چالش شرکت کنید و از بقیه بخواین شرکت کنن. :)

+ به‌طور خاص، دعوت می‌کنم از ژاندارک و سمانه و محسن و مهسا برای شرکت تو هر کدوم از بخشای این چالش که دوست دارن.

+ کاش شباهنگ و مترسک کماکان می‌نوشتن تا دعوتشون می‌کردم...

۰ ۹۷/۰۶/۰۴

دکتر سین

۰۴ شهریور ۹۷ ، ۲۳:۱۹

♫ شباهنگ

مثل آلبوم عکسه. می‌تونی ورق بزنی و قد کشیدن روحتو ببینی. ولی وقتی این دفترو مرور می‌کنی، ورق می‌زنی و بهشون فکر می‌کنی به یه صفحاتی می‌رسی که قلبتو به درد میارن، به آدمایی می‌رسی که دیگه نیستن، روزایی که دیگه برنمی‌گردن و آرزوها و رویاهایی که کم‌کم فراموششون کردی، یا سعی کردی فراموششون کنی اما ثبت شده تو این دفتر لعنتی. بعضیا به اینجا که می‌رسن، میرن پنل مدیریت و حذف وبلاگ. انگار که بخوان اون آینه رو بشکنن یا دفتره رو آتیش بزنن. بعضیام مثل من دلِ کندن ندارن و درد می‌کشن. مرورشون درد داره که اگه نداشت از دسترس مخاطب خارج نمی‌کردم وبلاگمو. وقتایی که می‌دیدم کسی داره آرشیومو می‌خونه، انگار دوباره داشتم اون روزا رو تجربه می‌کردم. خوب یا بد، مرورشون درد داشت برام.

من اگه می‌خواستم برای چالش روز وبلاگ‌نویسی بنویسم شاید ده‌ها دلیل میاوردم برای وبلاگ ننوشتن و وبلاگ نداشتن. که یه دلیلش همین درده بود.