اینجا می‌نویسم...

چپتر تری: هاری تووارد د اگزم. من ساعت یک وارد کپیتال تهران شدم، اما تا ساعت دو آلردی به ترمینال نرسیده بودم! در حالی که می‌بایست ات تری اوکلاک توی دانشگاه می‌بودم. با یه نگاه کلی به ترافیک هوی پایان سال، منطقاً آی دیسایدد که با مترو برم. قیافه‌ی آدمای تو متروی تهران، همیشه و هربار که میام تهران، برای من توی یه اسپکت مشترک هستن: خستگی و داغونیت! چند دقیقه به ساعت سه مونده بود از ایستگاه علم و صنعت اومدم بیرون؛ و درست در چند قدمی ایستگاه، یه راننده‌ی پراید محترم - نمی‌دونم از کجام، شاید از چشمام - متوجه شد که من می‌خوام برم یونی و من رو سوار کرد. هم‌زمان با من یه دختره هم سوار شد. توی قیافه‌ش استرس شدیدی دیده می‌شد. پرسیدم ببخشید شما هم اینگلیش اگزم دارین؟ گفت یس. اما تا همین چن مینت پیش نمی‌خواستم بیام. هیچی نخوندم! اول خواستم دلداری بدم! اما به چندین و چند دلیل عقلی، عرفی و حتی شرعی نکردم این کار رو! و فقط سکوت کردم!! (:دی) دختره یه ده تومنی و من یه پنج تومنی به راننده دادیم و راننده که خیلی احساس کیوتنس می‌کرد، سریعاً نتیجه گرفت که قشر دانشجو قشری مرفه و پینلس است!

+ جا داره از خدا تشکر کنم که نماز مسافر رو بریک زده! جمعاً در چهار دقیقه با خدا ارتباطی کوتاه گرفتیم! :)

چپتر فور: د اگزم. آزمون ام اس آر تی از سه بخش تشکیل شده: لیسنینگ، گرامر اند استراکچر، و ریدینگ. دفترچه‌ی لیسنینگ رو اول می‌دن و برای دو بخش بعد دفترچه‌ی جداگونه‌ای وجود داره. علی‌القاعده هنگام آزمون، و پارتیکولارلی در هنگام بخش اول یعنی آزمون شنیداری، باید سالن در سکوت مطلق باشه. اما دو عدد مراقب خجسته و در عین حال نمکدون درست پشت سر من مدام در گوش هم پچ پچ می‌کردن و ریز ریز می‌خندیدن! چند بار بهشون چشم‌غره رفتم، اما افکت و ری‌اکشن خاصی مشاهده نشد. لیسنینگ رو نسبتاً خوب دادم و فکر می‌کنم از سی سؤال حدوداً به نصفش جواب درست داده باشم، که برای من آماری خیره کننده به شمار میاد! (:دی) قسمت دو و سه برای من خیلی ساده‌تر بود و با تروبل کم‌تری تونستم اون رو هم بگذرونم. در کل اگه پرابلم خاصی پیش نیاد، فکر می‌کنم نتیجه ستیسفکتوری باشه.

+ جا داره از خیل عظیم پیرمردهایی که در آزمون شرکت کردن و به من سنس «خیلی خیلی بچه بودن» رو القا کردن و باعث شدن بوی میلک رو در دهانم به عینه (!) احساس کنم، تشکر مبسوطی بکنم.