اساساً موی دماغ را می‌توان به دو دسته تقسیم‌بندی کرد: موهای داخل دماغ و موهای روی دماغ. موهای داخل دماغ، خود، به دو دسته تقسیم می‌شوند: موهایی که از سوراخ می‌زنند بیرون و موهایی که از سوراخ نمی‌زنند بیرون. موهایی که از سوراخ می‌زنند بیرون، خود، دو دسته‌اند: موهایی که پیازشان در سطح پوست قرار دارد و موهایی که پیازشان در عمق پوست و بلکه در عمق گوشت و استخوان و مغز و نخاع قرار دارد.
من همواره با موهای دماغ از نوع «تو دماغیان»، گونه‌ی «از سوراخ بیرون زنندگان» راسته‌ی «ریشه در عمق دوانندگان» مشکل داشتم و دارم. موقع هرس (!) کردن این موها دو حالت کلی ممکن است اتفاق بیفتد: اول این که شما مو را با دقت بین دو ناخن انگشت اشاره و شست خود نگه می‌دارید و می‌کشید، اما مو از لای انگشتان سر خورده و کنده نمی‌شود؛ یا این‌که شما مو را با دقت بین دو ناخن انگشت اشاره و شست خود نگه می‌دارید و می‌کشید و مو از لای انگشتانتان سر نمی‌خورد. اگر موی مذکور سر نخورد، دو حالت ممکن است رخ دهد: یا دردی در تمام ناحیه‌ی بینی، مغز، ستون فقرات، قلب، شش و زانوهای شما می‌پیچد و مو کنده می‌شود؛ یا این که دردی در تمام ناحیه‌ی بینی، مغز، ستون فقرات، قلب، شش و زانوهای شما می‌پیچد و مو کنده نمی‌شود.
امروز، این مورد آخر، کراراً برایم اتفاق افتاد؛ دردش یک طرف، اعصاب‌خوردیش هم همان طرف!! جایتان خالی!
+ یادم باشد یک ماجرایی هم راجع‌به موی روی دماغ دارم، برایتان تعریف بنمایم!
