اینجا می‌نویسم...

امسال، مثل پارسال، برای زیارت اربعین تا مرز مهرانو زمینی و با ماشین خودمون رفتیم. مسیر به این صورت بود: شاهرود، دامغان، سمنان، گرمسار، قم، اراک، بروجرد، نهاوند، کرمانشاه، اسلام‌آباد غرب، ایلام، مهران. حدود هزاروچهارصد کیلومتر. هر شهرش برای خودش حال و هوا و خاطرات خاص خودشو داشت. مجال و حوصلۀ نوشتن تمام خاطراتمو ندارم! اما یه دونه رو بنا به مناسبت امروز (شهادت حضرت معصومه^(س)) براتون تعریف می‌کنم.

یادمه موقع رفتن، وقتی رسیدیم قم، گفتیم بریم زیارت. قرار بود داداشم از تهران (دانشگاه) بیاد حرم و بهمون ملحق بشه. وارد حرم که شدیم قرار گذاشتیم هر کس بره برای خودش حرمو بگرده و زیارت کنه و یه ساعتی یه جایی قرار گذاشتیم که برگردیم و همو ببینیم. من رفتم یه گوشه‌ای و شروع کردم به قرآن خوندن و دعا کردن. یهو حس کردم پشت سرم فیلم هندی گذاشته‌ن! یه صدای خیلی خوش و دلکش داشت یه چیزی به زبون هندی یا پاکستانی می‌خوند. وقتی برگشتم دیدم که یه پسرِ شاید هفت هشت ساله و یه پسرِ شاید چارده پونزده ساله و یه مردِ شاید سی چهل ساله کنار هم رو به حرم ایستاده‌ن و دستاشونو مثل قنوت بالا گرفتن و کوچیکه داره با اون صدا و لحنِ - اغراق نکرده‌م اگه بگم - «آسمونیش» می‌خونه. لباسای رنگیِ بلند و پوست سیاه و چشمای زیبایی داشتن. اون‌قدر محو اون سه نفر و به‌خصوص پسر کوچیکه با اون صداش شده بودم که گذر زمان رو حس نکردم. این هندیا (یا شایدم پاکستانیا) دعا کردنشون هم شاد و شیش‌وهشته! کاش اون موقع می‌تونستم فیلم یا صداشو ضبط کنم. واقعاً واژه‌ها این‌جور مواقع عاجزن از رسوندن لطف و جان کلام. از اون صداها بود که باید بشنوین تا بفهمین چی می‌گم. تا مغز استخون آدم نفوذ می‌کرد... یادش به‌خیر.