اینجا می‌نویسم...

غریبگی، ابهت میاره. غریبه‌ها، جعبه‌های بزرگ دربسته‌ان. عجیب اینجاست که می‌دونیم توی این جعبه‌های بزرگ، نقصای واقعی و واقعیتای ناقص وجود داره؛ اما باز هم غریبگی کار خودشو می‌کنه: ابهت میاره.

آشنایی اما، اجازۀ دیدن درون جعبه‌ها رو می‌ده. آشنایی پرده‌های برخوردای اولو کنار می‌زنه. آشناها درون ما رو و ما درون اونا رو - فضاهای خالیِ بزرگِ درونِ جعبه‌های بزرگو - می‌بینیم.

دوستی، آشناییِ شیرینه و نفرت، آشناییِ تلخ. بدخواها همواره از آشناهان، همون‌طور که هوادارا. هم قلبای گرم از محبت، از درون جعبه‌ها خبر دارن، هم دلای سرد از تنفر.

حالا که انسان آفریده شده‌یم و ناگزیر از آشنایی و آشناهاییم، ای کاش همیشه فقط چشمِ هواخواها به داخل جعبه‌هامون بیفته. الهی ابهتامون همیشه به دوستی بشکنه...