اینجا می‌نویسم...

ضمن این‌که من خودم هم دانشجو بودم/هستم و هم مدرس؛ بنابراین می‌تونم از هر دو طرف به قضیه نگاه کنم و به ضرس قاطع می‌گم که رابطه‌ی استاد و دانشجو رابطه‌ی خریدار و فروشنده نیست؛ بلکه بحث اساساً راجع‌به آموزش، یادگیری و ارزشیابیه!! می‌دونی؟!

:|

ضمن این‌که من نه‌تنها ادعای دفاع از عملکرد سایرین رو ندارم (کما این‌که می‌تونم یه لیست بلندبالا از نقاط ضعف استادای خودم براتون ردیف کنم)، بلکه خودم هم ضعفای زیادی توی تدریس دارم و به خیلیاشم واقفم...

اما یه چیزی رو هم بنا به تجربه‌ی ده ساله‌م توی دانشگاه متوجه شدم. بی‌قصد و غرض می‌نویسم، لطفاً بی‌قصد و غرض بخونیدش: دانشجوها، خصوصاً دانشجوهای ترمای اول دانشگاه، یه تصور به‌شدت اغراق شده و غیرواقعی از استادا، شرح وظایفشون و حیطه‌ی مسئولیتا و اختیاراتشون دارن. تا جایی که بعضاً اظهار نظرا و قضاوتاشون به شکل تلخی خنده‌داره. همین که این نظرات معمولاً از بس از اون ور بوم افتادن که تبدیل به شوخی و جوک می‌شه خودش مؤید حرف منه. البته ایراد اصلی متوجه دانشجوها نیست؛ بلکه متوجه سیستم غلط آموزشیه که اون قدر به دانشجوها تلقین کرده نمره، نمره، نمره، نمره؛ که معیار و ملاک عملشون توی دانشگاه - اگر نه صرفاً؛ حداقل در وهله‌ی اول - نمره‌ست. درک جایگاه والای معلمی که پیشکش؛ حتی استاد رو به‌عنوان یک انسان هم قبول ندارن. استاد از نظرشون فقط کسیه که چون اختیار نمره دستشه، و از قضا آدم عقده‌ای‌ای هم هست، اگه نمره‌ی پایین بده، پس معلومه می‌خواد اذیت بکنه! (نگید نه که همین الان دارم نمونه‌هاش رو توی اعتراضای نمراتم می‌بینم!) -_-

+ من حدود حرف شما رو درک می‌کنم و - الان که توضیح دادین - فهمیدم قصدتون مزاح بود و می‌دونم که با خودتون ممکنه فکر کنین که توضیحات نسبتاً مبسوط من تناسب زیادی با مفهوم کامنت شما نداره. حق دارین. شما فکر کنین درد دلی بود که واگفته شد...

آره واقعاً. :دی

من این ترم یک و سه دهم هم داشتم، بیست و سه و بیست و پنج صدم هم داشتم!!

پارتی همیشه جواب می‌ده! :دی

:دی

اما در مورد دیر صحیح کردن کاملاً موافقم که قصور از منه. عیبیه که هنوز نتونستم توی خودم درستش کنم... -_-

خیلی سعی می‌کنم منصف باشم. اما گاهی شده که نشده! امیدوارم از این به بعد به‌ندرت‌تر (!) نشه که نشه! :دی