قضیه از این قراره که شرکت هر روز یه خوراکی سادهٔ کوچیک مثل کلوچه و کیک و بیسکویت و از اینجور چیزا بهمون میده که تا قبل از رسیدن ناهار گرسنه نشیم. همهی این خوراکیا، شیرین و خوشمزه و پرطرفدارن، جز یکیشون: بیسکویت تُرد نمکی مینو. این بیسکویت با اختلاف، کمطرفدارترین خوراکی شرکته. شاید فقط نیمدرصد از مردم جهان همچین چیزی رو دوست داشته باشن. اگه بخوام توصیفش کنم که به ذهنتون تقریب پیدا کنه: یه تعداد تخته پنج در پنج چوب خشکو تصور کنین که روش تپه تپه دونههای نمک هست. یکی از بچهها میگه من این بیسکویتا رو میبرم خونه موقعی که میخوایم برنج خیس کنیم جای نمک یه دونهشو میذاریم تو کاسهٔ برنج. روزایی که ترد میدن خیلیا عطاشو به لقاش میبخشن. تا امروز کلی غرغر و نقنق و تقاضای رسمی از مسئول خرید شده که این بیسکویتو دیگه نخره؛ اما کو گوش شنوا؟
ورق برگشت!
پ.ن. برای دوستانی که براشون سؤال پیش اومده که توی کرونا چرا میری سر کار؟ چرا بیسکویتا رو میاری خونه؟ و از این دست سؤالا، عرض کنم که حواسم به این چیزا هست. مراقبم. پروتکلا رو کامل رعایت میکنم. جای نگرانی نیست. :)